با انجماد میبرد سرمای دشت مارا در وهم دفن میکرد افسانه ی صدا را خط میخورید فردا از صفحه های تاریخ میگفت و پاک میکرد از برف ردپا را در چشم ابر باران قندیل میشد انگار وقتی که حدس میزد پایان ماجرا را پاییز بوی زخم و خون مرده میپراکند میمرد شعر سرخی در دستهای سارا از دور دست مردی همرا ه باد و بوران میخواند و باز میخواند این شعر آشنا را کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز باشد که باز بینیم دیدار آشنا را