به قربون صداى عشق و گیسوى بد اقبالش دلوم از مو بریده بى هوا افتاده دنبالش به دست امنِ یار ِما پرنده اعتماد میکرد شنیدن صداش انگار عمرُم زیاد میکرد مثال ِقاصدک تو باد… نکنه بى دفاست یارُم نمى اومد به چشماش خواب یعنى الان کجاست یارُم نصیبُم از رخ ماهش، به جز بغض غروبى نیست دریغا بخت ما انگار امانتدار ِ خوبى نیست حسود به ما شبیخون زد، دل بى کس، دل تنها دیگه این یادگارى رو نمیشه پس گرفت از ما بگو طعنه زنند مردم دل بى صاحب ِ مارو یه دم طاقت نمى آورد کسى مصائب مارو نپرسیدُم که اون چشمون ادامه ی کدوم دریاست قسم به اون نگاه مست قیامت تو همین دنیاست!