دور هستی و ولی همچو نفس در جانی حتم دارم که تو هم حس مرا میدانی دیگران رهگذرن در نظر چشمانم و تو پیوسته مرا جانی و هم جانانی شاعری پیشه من نیست خودم میدانم شاعرم کردی و حال شعر مرا میخوانی شوق چشمان تو کرد از دو جهان آزادم چشم بستی و شدم در دو جهان زندانی رو به رویم همه تصویر تو در آینه است پشت سر حسرت دیدار تو و ویرانی خانه را می کرده جان وجودت کردم باز شب آمد و اشکی که چکد پنهانی ناگهان ابر حضورت به دلم صاعده زد به چه اشکی شد و پاییز و عجب بارانی ابتدای همه شب های سیاهم بودی انتهای همه غم های من و پایانی