سرما زده ام همیشه و سوخته ام یک تکه یخِ همیشه افروخته ام توصیف غریبیست ولی باید گفت در قطب جنوب زندگی سوخته ام در حنجره ام بغض فراوان دارم پنهان ز همه دو چشم گریان دارم تن پوش بهاری ام نقابیست که من در پشت سرش فقط زمستان دارم از هرچه رفاقت است من بیزارم بیزار ز چهره های مردم دارم بیچاره کسی که نا کسانند کَسش خوشبخت منم من که خدا شد یارم دیگر به دلم تلاطم سابق نیست مانند گذشته قلب من عاشق نیست عاشق ز چه رو شمع چو دیگر حتی با خویشتین خویش کسی صادق نیست