خیلی وقته تک و تنهام توی باغی از ترانه منتظر واسه یه خوبی، یه رفیق بی بهانه توی دنیای پر از گل واسه عالمی غریبم میون اینهمه خوبی این منم که بی نصیبم روزگاری زیر بارون، روزگاری بی قرارم جز یه لحظه مهربونی دیگه خواسته ای ندارم تو کنار من بشینی، دل خستمو ببینی بیای از تو باغ قصم یه شکوفه ای بچینی منم اون مترسکی که شدم عاشق کلاغا واسه من ابد بریدن میون حصار باغا آخه این صورت زشتو کی به من داده خدایا؟ آدمارو دوست ندارم، عاشق شمام کلاغا با تو این پالتوی کهنه مثل ابریشم لطیفه تن پوشالی سردم مثل خواب گل ظریفه میدونم ازم میترسی، من با این چشمای خسته چجوری بدست بیارم دلتو با دست بسته؟ من با این لباس کهنه، صورت زمخت و زشتم خیلی وقته تک و تنهام، آره اینه سرنوشتم ای پرنده های غمگین از چشای من نترسین آدما گریمو دیدن، برین از اونا بپرسین