جهان فاسد مردم را ، بریز دور و در این دوری به عطر نافه یِ خود خو کن کمین بگیر جهانت را ، سپس شکارچیانت را به تیرِ معجزه آهو کن مفصل‌اند زمستان‌ها ، و برف نسخه‌ی خوبی نیست برای سرفه‌ی گلدان‌ها ، گلی نمانده خودت گُل باش تو را بکار و شکوفا شو ، تو را بچین و تو را بو کن دلم دف است نیستان ها ، نگاهِ صوفی ناخوانا جهان پریشی مولانا ، دهان پریشیِ مولانا تو خوانگاه منی با من ، بچرخ و یاحق و یا هو کن شب است یک تنه زیبا شو ، و چند ماه شکیبا شو سپس مرا متولد کن ، بتاب رویِ شبم دریا و جوجه اردک زشتم را ، به زیر بال و پرت قو کن کسی نمیشنود ما را ، اگر که رویِ سخن داری و درد حرف زدن داری ، اگر دهانِ خودت هستی اگر زبان خودت هستی ، به گوش هایِ خودت رو کن دو تا بریده یِ از شانه ، دو تا خجول دو دیوانه منم دو دست که میخواهم ، بغل بگیرمت ای جنگل تفقدی نظری چیزی ، به این دو ساقه یِ کم رو کن مسم که پخش و پلا هستم ، دچار درد و بلا هستم تو عادلی که طلا هستی ، به کیمیای مساواتت تو را بدل به خودت اما ، مرا بدل به ترازو کن تو را ببوس که لب هایت ،هنوز طعمِ عسل دارد تو را بخواه که آغوشت ،هنوز میلِ به بغل دارد تو را بکار و شکوفا شو ، تو را بچین و تو را بو کن